ว่าด้วยเรื่องทุกข์(3)

ที่นี้ในชิวิตประจำวัน การเกิดทุกข์ก็เป็นไปอย่างต่อเนื่องเพราะไม่ได้ตั้งใจกำหนดดูว่าความเป็นไปของร่างกายนี้ จิตใจนี้ การเปลี่ยนแปลงไปตามสิ่งต่างๆที่มากระทบ ความรู้สึกร้อนหนาวเจ็บปวดหรือสบายดี หรือเฉยๆ มีอะไรเกิดดับไปบ้าง เมื่อไม่ได้ตามดูเป็นประจำหรือบ้างทีไม่เคยดูเลย ก็จะเข้าใจว่าเป็นชีวิตที่มีเนื้อเดียวกันไปหมดตั้งแต่ร่างกายนี้เกิดจนแตกตายไป

ถ้าสมมติว่านาย ก เกิดมาแล้วมีอุบัติเหตุแรงๆสักครั้งทำให้ความทรงจำทั้งหมดหายไป ต้องเริ่มต้นใหม่เหมือนเด็กทารกหัดเดินกินนั่ง ภาษาใหม่หมด เขาคนนั้นก็คงกลายเป็นคนที่มีร่างกายเกิดดับอันเดียวกันแต่มี2ชีวิตก่อนและหลังอุบัติเหตุ  ความเข้าใจนี้ก็ไม่ได้ผิดอะไรเพียงแต่ความเป็นจริงนาย ก ก็จะไม่ทราบถ้าไม่มีใครบอกหรือบอกก็ไม่เชื่อ

พุทธศาสนาอยู่ในลักษณะแบบนั้นคือบอกเรื่องจริงให้นาย ก ฟัง แต่นาย กก็ยากที่จะเชื่อหรือเข้าใจ พระพุทธองค์สอนเรื่องปฎิจสมุปบาท คือการเกิดทุกข์ด้วยสาเหตุก็กระทบกันมา เริ่มจากความไม่รู้(อวิชชา) สังขาร วิญญาน นามรูป อาฬยตนะ ผัสสะ เวทนา ตัณหา อุปทาน ภพ ชาติ(เกิด) ชรา มรณะ(ตาย) โสกปริเทวะ ยากไหม?

โดยความเป็นคนธรรมดาที่มีความหยาบละเอียดของปัญญาที่แตกต่างกันก็ยากที่จะเห็นทุกๆขั้นจากอวิชชาจนสุดท้าย พระสงฆ์บ้างรูปบอกว่าเหมือนคนตกต้นไม้ผ่านกิ่งไม่ใหญ่น้อยที่รองรับหักที่ละกิ่งละกิ่งจนถึงพื้นก็เจ็บโอยกันไป กว่าจะรู้ว่าตกปุบก็ถึงดินเจ็บตัวแล้วไม่รู้หรอกว่าผ่านมากี่กิ่ง

แม้จะได้รับคำสอนที่ถูกต้องอย่างละเอียดมีความเข้าใจลึกซึ้งแล้ว พอถูกอวิชชาครอบก็เอาตัวเองออกจากทุกข์ได้อยาก ข้อนี้เป็นคำตอบของการค้นหาตัวเองของคนหนุ่มสาวทั้งหลายที่หาทางพ้นทุกข์แต่อาศัยแค่การอ่าน การฟัง การคิดทฤษฎีต่างๆ แต่ไม่มีทางเอาตัวรอดจากทุกข์ได้เลยถ้าไม่ลงมือเจริญสติ ภาวนา 

อย่าเสียเวลาไปกับการหาทางลัดที่จะว่ายน้ำให้เป็นเลยลงไปอยู่ในน้ำจะหัดว่ายน้ำเลยจะดีกว่าเริ่มต้นหาอะไรเกาะตีขาตีมือไป2-3วันก็ว่ายเป็นแล้ว ตอนว่ายเป็นแล้วไปบอกวิธีกับคนอื่นต่อ คนอื่นก็ต้องลงมาหัดว่ายอยู่ดี

มีข้อน่าสนใจอยู่ว่าการพ้นทุกข์ทางพุทธศาสนาบอกว่ามีทางสายเอก ตรงที่สุดเร็วที่สุดมีจุดสิ้นสุดไม่หมุนเวียนกลับอีกคือวิปัสนา เริ่มต้นกันที่แค่กายกับใจ  ทางเส้นนี้ไม่ไช่ของใคร ชาติไหน เป็นธรรมชาติของการเป็นยารักษาทุกข์ เลยไม่ต้องหวงกันว่าพุทธศาสนาเป็นของชาวพุทธหรือชนชาติไหน

 

@นั่งเก้าอี้